17 ΝΟΕΜΒΡΗ 403 Π.Χ.

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 403 Π.Χ.

 

Κλεόκριτος ο μύστης τ’ όνομά μου

γνωστός των αρχηγών σας στα τόσα Ανθεστήρια.

Και δέ μιλώ σ’ αυτούς τους τρισκατάρατους

που κάποιους έφαγε το χώμα, τους χέζουν τα σκουλήκια·

σε σας μιλώ αδέρφια μας στρατιώτες!

 

Σε τόσες μάχες πλάι-πλάι·

εκεί στην Ιστιαία που γκομενίτσες καμακώναμε

ίδια σχολεία

δάσκαλοι ίδιοι

ιδανικά

όσια δημοκρατικά τα ίδια·

φίλους πολλούς κατευοδώσαμε στη Γερμανία, χάθηκαν·

αντάμα επουλώσαμε τις χαρακιές που άφησεν ο πόνος.

 

Και τί ζητάτε ωρέ μ’ αυτούς

που τόσους γερόντους ξέκαναν,

όλους αυτούς τους νέους που αιτήθηκαν παιδεία

και τόσους άλλους,

Ινδούς, Πακιστανούς που έπνιξαν στον Ασωπό

όντας υπακούοντες στις εντολές των Γότθων;

Εγώ ειμαι δω για να σας πω και να βροντοφωνάξω:

 

Αδέρφια μας στρατιώτες!

Αδέρφια μας στρατιώτες

τους άγδυτους νεκρούς σας κλαίμε·

αυτό το μίσος είν’ αδερφικό

δέν είναι ταξικό να πήγαινε στο διάλο!

Τί να χωρίσουμε ωρέ πάρεξ…τη χούντα μας;

 

Σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη!

 

Ε. Κ. ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ.

Advertisements

ΤΑ ΖΑΠΠΕΙΑ

» ΤΑ ΖΑΠΠΕΙΑ »

 

Ήταν και κόσμος μαζεμένος,

ήταν και κάποιο βουητό, διαπεραστικό.

Ήταν ο Διογένης που γκάζωνε τον πίθο του

και εις το Ζάππειο επάρκαρε

και όλοι σώπασαν τα λόγια του ν’ ακούσουν:

 

«Ώ τρόπος του λέγειν άνδρες,

ψευτόμαγκες συγχρωτισμένοι

σε μπουρδέλλα και μαντεία

αγύριστα ξοδεύοντας

και τα ρέστα,

χρησίμως να δωροδοκήσουν.

Κι ενώ ωρύονται πως φταίει ο δανεισμός

γιατί τόση λαχτάρα

στις τράπεζες του Πόντου

ξανά για δανεικά;

 

Ταλαίπωρα μουλάρια,

όνοι όντες και γαϊδάροι,

νομίζετε τους εαυτούς σας

φορβάδες ιπποδρόμου.

Ναι μα τον Ήφαιστο

μα την καριόλα Αθηνά,

αν ήταν στον Πόντο πίσω να γυρίσω

πάλι αμεταμέλητα

παραχαράκτης θα γινόμουν».

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΜΕΝΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΜΠΡΑΔΕΡΣ ΑΕ

ΜΕΝΙΠΠΟΣ ΚΑΙ ΜΠΡΑΔΕΡΣ ΑΕ

 

Γεννήθηκες στα Γάδαρα

δούλος σ’ αφέντη Πόντιο, τρανό.

Σε είπαν Μένιππο

κι αφού τη λευτεριά σου εξαγόρασες

ίδρυσες τράπεζα Θηβαϊκή

«Μένιππος και μπράδερς ΑΕ».

Κι όταν επτώχευσες

σε φώτισ’ ο φανός του Διογένη

μα το χούι σου δεν άλλαξε.

Το Χάροντα ξεγέλασες

«πάρ’ τ’ αρχίδια μου» τον είπες στο τέλος της βαρκάδας.

Τέτοια γαϊδούρια πάντα έβγαζαν τα Γάδαρα.

 

Ο Χάρος πιάστηκε αδιάβαστος μα,

ποιός ίδια να πει για τους λαούς

που μένιππους και άλλους τοκογλύφους

κωπηλατώντας μεταφέρουν

στην αντιπέρα του Αχέρωντα

το ταμάχι τους να ηρεμήσει;

 

Λαοί καταραμένοι,

σταματήστε την περιφορά των πεθαμένων!

Θάψτε τους.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

Ο ΠΟΘΟΣ

« Ο ΠΟΘΟΣ »

Μετρώ τα λάθη μου ένα-ένα·

στην ψυχή μου τα μετρώ.

Κάθε λάθος μια πληγή.

Όσα κι αν έγιανε ο χρόνος

έμειναν ανεξίτηλα σημάδια.

Είναι αυτά που λένε «μή»

όταν ο πόθος μου για σένα

παίρνει το δρόμο της επιστροφής.

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΜΑ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ

«Μα με κανένα τρόπο»

Κανένα σου allegro molto

δε θες να μοιραστείς μαζί μου

μα μόνο τα non troppo.

Πολλές οι καλημέρες σου

αλλά στατιστικά,

δε με ρωτάς ποτέ τί κάνω.

Ομολογώ,

βαδίζω σε ρυθμούς

allegro ma non troppo

κι ομολογώ επίσης

πως στη ζωή σου ήμουν

είμαι κι έσομαι,

ένα στατιστικό σου λάθος.

Το πιο γλυκό σου λάθος ίσως

μα λάθος σου στατιστικό.

Στατιστικά,

θα με καλέσεις στο ερχόμενο non troppo

την επόμενη στροφή του δρόμου.

Μα με κανένα τρόπο.

Ε. Κ. Γιαννελάκης.

ΤΑ ΜΗΔΕΝΙΚΑ

» ΤΑ ΜΗΔΕΝΙΚΑ »

 

Βάζεις στόχο στη ζωή σου,

πολλά μηδενικά πίσ’ από θετικό ψηφίο

και όταν τον κατάχτήσεις,

άλλα μηδενικά προσθέτεις.

Ποτέ σου δεν ξεμένεις από στόχους

ούτ’ από καταχτήσεις.

Κι όλο μετράς

κι όλο μετράς,

βάζεις τελείες στη σειρά

κάνεις τούβλα τα μηδενικά,

τόσα μηδενικά κατάχτησες

τόσα παλάτια έχτισες

μα μιαν αγάπη δέν κατάφερες ακόμα

να μετρήσεις στα πολλά μηδενικά σου

να κλειδώσεις στα παλάτια της καρδιάς σου.

Όμως, εύγε·

από στόχους, δέν ξεμένεις.

Κι αν μεθαύριο από μηδενικά ξεμείνεις

-που θα ξεμείνεις-

δίχως αγάπη στη ζωή σου πώς θα μείνεις;

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΙΛΛΟΙΝΑΙΣ

ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΙΛΛΟΙΝΑΙΣ

 

Εσείς οι Αίλλοιναις,

τη μία εγκαλείτε

κι άλλοτε τους Έλληνες εκλιπαρείτε

για τη Μακεδονία,

την Ευρώπη,

τη Μαρφίν.

 

Εσείς οι Αίλλυναις,

με περικεφαλαία. Μάσκα που κρύβει τ’ αποστεωμένο πρόσωπό σας.

Και μιαν ασπίδα δεκαεξάκτινη• φορτωμένη πτώματα νεκρών.

Εκείνα των Θερμοπυλών,

των Άρβηλων και Γαυγαμήλων

πλην Λακεδαιμονίων και των καμμένων σας Ματιών.

 

Εσείς οι Αίλιναις.

Τεθλιμμένοι σε κηδείες τρωκτικών κι άγαμων θυγατέρων

για ένα δάκρυ,

για ένα δόρυ και μία σάρισα

για λίγα κόλυβα ζητιάνοι.

 

Εσείς, οι Άλλοιναις•

μια θλιβερή μειοψηφία ανάμεσα στους Έλληνες.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ