Αντίντας Αθηνών

ΑΝΤΙΝΤΑΣ ΑΘΗΝΩΝ

 

Ένα ρεμάλι είσαι Αλκιβιάδη. 

Μορφωμένος αλλά ρεμάλι. 

Σε σπούδασε ο θείος σου. 

Σε καλά πανεπιστήμια:

Άβδηρα, Χάρβαρντ, Συρακούσσες. 

Ας είν’ καλά τα δέοντά του. 

 

Πρώτος στα λάφυρα πρώτος και στα συμπόσια 

και πρώτος γενικά 

εις όπου παιάνιζε κραιπάλη 

τσίκνιζε κοκορέτσι

γύρος και συκωταριά. 

Καί στην Τατιάνα πρώτος, 

πρώτος και στον Αφτιά

(για σκι έπαιρνες τα βουνά) 

και στις βοές της Σπάρτης πρώτος. 

 

Δε σού ‘κανε για δήμαρχος

ήθελες στρατηγός.

Κι αρμάτωσες δέκα ζευγάρια άλογα.

Ρε αθεόφοβε;

Πρώτος και δεύτερος και τρίτος στα Ολύμπια;

Αντίντας Αθηνών. 

 

Σ’ έκαναν στρατηγό. 

Κι όσοι σε ψήφισαν μα κι όσοι δε σε ψήφισαν, πνίγηκαν. 

Στις ίδιες θάλασσες:

Αιγέα και Ιούς

Αιγός, Εντός και καθ’ ημάς.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑ

Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑ

 

Δεν είμασταν εμείς 

σαν τον Άκη και το Γιάννο.

Η Λαΐδα ήταν ακριβή,

με μια Φρύνη βολευτήκαμε.

Μία μνα τη βραδιά 

και τα υπόλοιπα λεφτά 

λίγο δάνειο και λίγο εφορία,

μία πρώτη κατοικία.

 

Κι ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι.

Χάθηκε το βιος μας

και ο βίος μας στριμώχτηκε στην πρώτη κατοικία.

 

Πενήντα και σαράντα 

κι άλλα τριάντα πέντε στο μετά

δεν ήταν αρκετά 

οι δείκτες υποχώρησαν,

προχώρησαν σε δήμευση της πρώτης

κι εφόσον κι επειδή

τίποτα δεν είπαμε

ούτε αντισταθήκαμε,

θάψαμε το βίο και το βιος μας

εκεί που μόνο αξίζαμε:

 

στην τελευταία κατοικία.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΚΥΡΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΗ

ΚΥΡΑ ΚΑΙ ΔΟΥΛΗ

 

Τί κι αν θέτεις τα ζητήματα σωστά,

λάθρα τα πατήματα

αναποτελεσματικά.

 

Γεννετήσιος ο φόβος και συστέλλεσαι.

Σε βουτώ στο νερό

σκαντζοχοιρό να κολυμπήσεις

βυθίζω στην καρδιά μια μαχαιριά

Καλή κι αδέσποτη κυρά.

Είναι το καβούκι που θωρρώ

λαμπερό κι ανείπωτα σκληρό,

δέ μ’ ακολουθείς που σέρνω το χορό

απ’ τή στεριά στ’ αγνάντι.

Όταν γλυκόψυχα μιλώ

προβάλλεις

το διαμαντένιο σου εγώ

κι όλο λες

πως το καβούκι που θωρρώ

ασπίδα των αρπακτικών.

Το πέταγμα των αετών φοβάσαι

μην το κέλυφος αρπάξουν ψηλά στον ουρανό,

ο πόνος σου στα βράχια αναδυθεί

και συ γυμνή,

ελεύθερη παραδοθείς στον Έρωτα.

 

Τόσες πληγές βιάσαν τη ζωή σου

τα όνειρά σου γίνανε αγκάθια

και γω  ψάχνω το μέλανα ζωχό

αντίδοτο σε τούτα τα γινάτια

που όρισαν, 

τάμα να γίνεις σε θεούς

και δούλη στην ανθρώπινη απάθεια.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

Α.Ρ.Δ.

ΑΡΔ

Εν δυο, εν δυο 

ένα και δύο στο δεξί

όλα τ’ αρδάκια στη γραμμή.

Σύντροφε Μπογιόπουλε στο δεξί.

 

Ενώπιος στον ενώπιο

ειδήσεις στα κάρβουνα

γεγονότα γιαλαντζί

ωφέλιμον κοινωνικά το καρφί,

οι ρύποι ειναι πρωινοί.

 

Φλόμος το λιβάνι 

ξεχειλίζει πατσουλί

κι αντί τα αρδάκια να μας φυλάν’ από τ’ άδικο

προσευχόμαστε να μας φυλάει ο Θεός απ’ αυτά.

 

Σκίζουν οι Σχολές τα πτυχία τους 

αριστεύουν τ’ απολυτήρια Δημοτικού

κι από τη ζούλα μέχρι το Ζούλα

πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλον.

 

Αχ κατακαημένα αρδάκια

διαβατάρικα πουλιά του Κολάμπια,

στους μπαχτσέδες των Πέρα Κάμπων

κάθε που νυχτώνει κουρνιάζετε

στων Εφιαλτών το μαντρί.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ.

«ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ»

 

-Καλό παιδί αλλά, κομμουνιστής.

Και τού ‘σπασε δύο πλευρά ο καθηγητής.

Κι αν ήτανε χωρίς «καλό παιδί» η ρουφιανιά

θα τού ‘χε σπάσει το κρανίο.

Κι αν μόνο ήτανε «καλό παιδί», τίποτα δε θα είχε πάθει.

 

Πάλι καλά να λέει Θεοδοσόπουλε

που γλίτωσε με δυο πλευρά σπασμένα;

Το δικό σου το «αλλά» τον καταδίκασε.

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ

ΑΝΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ

Ορθογραφικά πολλά.

Πότε μακρό, ποτέ βραχύ

κι αλλοτε δίχρονο.

Σε δίδαξαν δημοτική,

εσύ την αρχαΐζουσα προπέτασμα καπνού.

Λές πως,

πέθαναν οι λέξεις

η γλώσσα τους νεκρή.

Ομως,

οι άνθρωποι πεθαίνουν

κι οι λέξεις πάντα μένουν

εκείνες που ελέχθησαν στη γλώσσα τους

κι οι άλλες που δέν τόλμησαν να ειπωθούν.

Και τί είναι ζωή;

Είναι όσες λέξεις έζησαν στο χρόνο που ειπώθηκαν.

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ

 

 

 

 

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ

 

Ο ένας ήταν άσημος 

που όταν εγεννήθηκε χαρήκαν οι γονείς του 

άντε και κάτι θείοι. 

Από σπουδές, αυτό που συνηθίζεται.  

 

Ο άλλος όμως, από τρανή γενιά. Γενιά Πεισιστρατίδων. Έγραψεν ο τύπος. 

Κι από σπουδές, καλές. Ιδρύματα εις την αλλοδαπήν. Μάτσο τα διπλώματα.

 

Τα ξίφη τους διασταυρώθηκαν τυχαία εις την Πνύκα:

– Γιατί τον διορίσατε και μάλιστα διοικητή, 

εφόσον δεν πληροί τα τυπικά προσόντα;

Όσο να πεις, τόσα πτυχία έχει 

από πανεπιστήμια περιωπής 

κάτι καλό θα βρει να πει. Και ειπε τί; 

– Στους τύπους θα κολλάμε τώρα; Εγώ  εσπούδασα στο Χάρβαρντ.

 

Γιατί εσπούδασε, κανείς ποτέ δεν έμαθε. 

Για πρώτος υπουργός, δε χρειαζότανε. Το όνομα το είχε.

 

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ