» ΑΝΩΦΕΛΗΣ ΚΩΝΩΨ »
Μωρό ήμουν και θήλαζα
και σύ όι μάνα μ’ τί ντροπή,
μια κουνουπιέρα στην κούνια μου δεν άπλωνες,
σ’ αυτή την καλαμένια πού ‘πλεξαν οι γύφτοι,
ο Μπίθρος κι η παρέα του.
Κι ήταν γεμάτο μου το σώμα
δήγματα κουνουπιών.
Τόσοι μαυριδεροί,
σε μένα έρχονταν;
Σε μένα τον ασπρή;
Δέ με λυπούνταν.
Ακούς εκεί;
Μεγάλωσα και θέριεψα στους βάλτους.
Κάπου το είχα ξαναδεί:
«Η κάθοδος των μυρίων Κωνώπων»,
και δώστου μια νυχτιά τ’ Αυγούστου
εβρήκα τον Ανωφελή.
-Ω Ανώφελες!
Τί δάκνεις το γύφτο το Μαυρή
κι όχι εμέ τον Αφελή;
-Έι πατριώτη Αίλοιννα!
Θέρμες, σπαζοκεφαλιές,
χρόνια πολλά ειδα την καζάντια σου.
Σκούριασε ωρέ το αίμα σου, μπλεδίζει.
Για το Θεμιστοκλή όλο ιστορείς, για τον Καραισκάκη.
Το μίσος και ο φόβος,
σού ‘δεσαν την ανάσα,
λιγόστεψε στο αίμα σου η ζωή.
Τί να σε κάμω τώρα ωρέ,
δίχως τροφή
τα παιδιά μου πώς να θρέψω;
Πώς να θεριέψουν τα πουλιά
ελεύθερα στο βάλτο να πετούν;
Κι αν ήμουν τέτοια λιχουδιά, τώρα κατάντια.
Δύσοσμα τα χνώτα μου, σήπεται η σάρκα.
Εγώ που ήμουν θεριακλής·
σπουργίτια, σπίνοι, σαύρες, βάτραχοι
εμένα λιγουρεύονταν!
Απόμκα μόνος κι έρμος, ο ανωφελής,
ψάχνων τη λύση για να βρώ
κι άκου πώς αναθάρρησε
το νιονιό μου το στραβό:
Είμαι από καλή γενιά· Ανωφελών κωνώπων.
Πεινώ για αίμα κόκκινο γεμάτο λευτερία.
Εσύ Γραικέ φιγουρατζή ζήσε με ψευδαισθήσεις.
Παντού γαλάζιος ουρανός κι η θάλασσα βαφή του.
Φεύγω να πάω στην Αφρική στη Μπαρμπαρία.
Εκεί θα πάω· να μεθύσω ελευθερία!
Κι εσύ ηλίθιε κιοτή,
μείνε με τους αρχαίους λίθους προσκεφάλι
την αρχαία σκουριά στο αίμα, στο κεφάλι.
Κι άν κάποιοι κάποτε με θυμηθούν
πές τους, τό όνομά μου:
Κώνωψ Ανωφελής.
Κοινωφελής.
Επωφελής
στους αφελείς
της οφειλής.
Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ
