“ ΟΙ ΑΤΣΑΛΑΚΩΤΟΙ “
Εν αρχή ήν, ζιβάγκο.
Δέ χρειάζονταν σιδέρωμα, σ’ έπνιγε λιγάκι στο λαιμό,
σκλήριζες:
– Έξω τα Πάντα και οι πάντες απ’ τήν Ελλάδα!
Ήρθαν οι φρουροί του τρίτου δρόμου,
συνέτρωγαν ομού
μετά του Κοσκωτά,
– COSCO,πού να θυμάμαι τώρα; –
εις τό ξακουστόν επί Ταύρω μαγειρείον,
ονόματι Αυριανή.
Έ, πώς να ορκιστείς έτσι μπροστά στο μακαριώτατο;
τουλάχιστον ένα υποκάμισο λευκό θα μπορούσες να φορέσεις.
Εκπτώσεις!
Δέ σου πάει η γραβάτα ρε φίλε.
Και κείνο το μούσι·
ίσιαξέ το·
δώσε ένα σχήμα
μή λερώσει ο χαρτογιακάς,
κόντινέ το λιγάκι.
Εν πάση περιπτώσει, κάντο όπως ο Τσέ!
Βρε πόσο σου ταιριάζει το μοντγκόμερι!
Το Μινιόν γεμάτο· σε καλές τιμές.
Η γενιά της αλλαγής, φόρεσε το παλτώ της.
Βαρυχειμωνιά.
Εμείς;
Ά, εμείς.
Τα καμάρια του Μάρξ και του Λένιν!
Εντάξει ρε φίλε· μή βαράς·
του Λένιν και του Μάρξ.
Πάντα τσακωνόμασταν για το όνομα στη μαρκίζα.
Ποιά ιδεολογία ρε φίλε;
Ένα ταξί δέ μπορούσαμε να μοιράσουμε.
«Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα».
Για τα μαθήματα έχω μιαν αμφιβολία.
Τα ιδρύματα εσαεί τυπώνουν πτυχία με το ζύγι.
Για τον αγώνα δέ, τί να πώ;
Ξεμείναμε από προλετάριους.
Ήταν ανίκανοι βλέπεις,
να διακρίνουν τη διαφθορά της γραβάτας, χωρίς γραβάτα.
Άλλωστε οργανώνονταν ομαδικές Κοινωνίες,
ενίοτε οινοποσίες στα στέκια της εποχής:
Ομόνοια, Χαυτεία, Σύνταγμα, Χημείο,
«στ’ Αποστόλη το κουτούκι πήγα κι άκουσα μπουζούκι».
Ως επαναστάτες είχαμε μιαν αδυναμία στο κόκκινο· κρασί.
Και πάνω στη μέθη κατέφθασε η μέθεξη· του τείχους.
Κι ας εκάναμε φιλότιμες προσπάθειες να το αποτρέψωμεν
πίνοντες δημοσίως
γάλα πλούσιον εις στρόντιον,
επί τάς Ομονοίας.
Η φλόγα καίει μέσ’ στην καρδιά σου ακόμα.
Φαίνεται εξ άλλου στο ντύσιμό σου.
Συριζαίε επαναστάτη•
τόσα χρόνια δέ φόρεσες γραβάτα!
Η μόνη επαναστατική πράξη που έχεις να επιδείξεις.
Ε. Κ. ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ.
