Φλώροι, Αρεοπαγίτες και Δάκος της ελιάς.

ΦΛΩΡΟΙ, ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΔΑΚΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ.

Να κι ο Φλώρος.

Ο αρχηγός με τα παράσημα και πού τα βρήκε;

Έκανε τζάμπινγκ στον Ταΰγετο ή στο γεφύρι της Χαλκίδας;

Γιατί σε πόλεμο, δεν πήγε.

Ο Φλώρος που συμφώνησε οι τριήρεις να δωθούν σε Καρχηδόνια ναυπηγεία,

να μη βαράει στο Φάληρο το ματσακόνι

οι ναυπηγοί του ΕΜΠ να λύνουνε σταυρόλεξα να παιζουν ναυμαχία.

Μίζες ένεκα, έ Κίμων;

Και συ Ντογιάκο ντό ευτάς, τί έκανες ώ άχρηστε;

Τη μία ο Βγενό, την άλλη ο Παρλαπίδης

οι γιοί σου που σιτίζονται στα θέρετρα των ισχυρών

εσύ το θρόνο σου στην άβυσσο κι εμείς

εναγωνίως στην Ανάβυσσο να σώσουμε το σπίτι μας

από τον τραπεζίτη φίλο σου.

Κατάρα σε, ώ Αρεοπαγίτη.

Εγκάθετε του Κίμωνα

που την Αθήνα γέμισε κοριούς και ψείρες.

Και ψύλλους στ’ αφτιά των δικαστών.

Και ένα μπάτσο στον καθέναν από μας, όταν πατάμε πεζοδρόμιο.

Κι ο Χατζηδάκος της ελιάς, άλλο καθίκι.

Ένα μουρόχαβλο κεφάλι σ’ ένα ασκί•

γεμάτο μίζες. ΔΕΗ και Ολυμπιακή.

Δεν έχει χώρο για το κώνειο που θα πιει.

Αρχέστρατε μ’ ακούς;

Ξέρεις εσύ. Πρώτα το δίκιο.

Πρώτα μ’ αυτούς που μέτρησαν το δίκιο μας

με τα καντάρια λάδωμα που έχει το πιθάρι τους.

Και αν δε γίνω εφιάλτης τους Αρχέστρατε,

Εφιάλτη

να μή με λένε.

ΙΣΜΑΡΟΣ

ΦΛΩΡΟΙ, ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΔΑΚΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ.

ΦΛΩΡΟΙ, ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΕΣ ΚΑΙ ΔΑΚΟΣ ΤΗΣ ΕΛΙΑΣ.

Να κι ο Φλώρος. 

Ο αρχηγός με τα παράσημα και πού τα βρήκε; 

Έκανε τζάμπινγκ στον Ταΰγετο ή στο γεφύρι της Χαλκίδας; 

Γιατί σε πόλεμο, δεν πήγε. 

Ο Φλώρος που συμφώνησε οι τριήρεις να δωθούν σε Καρχηδόνια ναυπηγεία, 

να μη βαράει στο Φάληρο το ματσακόνι 

οι ναυπηγοί του ΕΜΠ να λύνουνε σταυρόλεξα να παιζουν ναυμαχία. 

Μίζες ένεκα, έ Κίμων;

Και συ Ντογιάκο ντό ευτάς, τί έκανες ώ άχρηστε; 

Τη μία ο Βγενό, την άλλη ο Παρλαπίδης 

οι γιοί σου που σιτίζονται στα θέρετρα των ισχυρών 

εσύ το θρόνο σου στην άβυσσο κι εμείς 

εναγωνίως στην Ανάβυσσο να σώσουμε το σπίτι μας 

από τον τραπεζίτη φίλο σου. 

Κατάρα σε, ώ Αρεοπαγίτη. 

Εγκάθετε του Κίμωνα 

που την Αθήνα γέμισε κοριούς και ψείρες. 

Και ψύλλους στ’ αφτιά των δικαστών. 

Και ένα μπάτσο στον καθέναν από μας, όταν πατάμε πεζοδρόμιο.

Κι ο Χατζηδάκος της ελιάς, άλλο καθίκι. 

Ένα μουρόχαβλο κεφάλι σ’ ένα ασκί•

γεμάτο μίζες. ΔΕΗ και Ολυμπιακή. 

Δεν έχει χώρο για το κώνειο που θα πιει.

Αρχέστρατε μ’ ακούς; 

Ξέρεις εσύ. Πρώτα το δίκιο. 

Πρώτα μ’ αυτούς που μέτρησαν το δίκιο μας 

με τα καντάρια λάδωμα που έχει το πιθάρι τους. 

Και αν δε γίνω εφιάλτης τους

Εφιάλτη, 

να μή με λένε.

ΙΣΜΑΡΟΣ

Άκου δημοσιογραφάκο

Εσένα λέω.

Εσένα που πρωί-πρωί

απειλητικά το δάχτυλο κουνάς

εσένα που το φόβο επικαλείσαι 

τείχος στη μαζεμένη μου οργή.

Εσένα λέω

αγράμματε κι αμόρφωτε!

Δέν υπάρχει τρόπος 

να προβλεφθεί ισοροπία κατά Νάς,

άδικα γαβγίζεις· 

ποτέ ο παίκτης δέ θά ‘ναι ένας και μοναδικός, 

η ιστορία τους δικούς της νόμους έχει 

μήν εκπλαγείς αν αύριο δείς 

ίδια πολυτεχνεία 

μ’ αυτό του εβδομήντα τρία.

Εσένα λέω·

εσένα που μας λες 

πράττεις ελεύθερα και σκέφτεσαι

ενώ πράττεις αυτό 

που κάποιοι άλλοι σκέφτονται «ελεύθερα» για σένα.

Ναί ρέ· εσένα λέω.

Όπου νά ‘ναι έρχεται η στιγμή

το φόβο να συντρίψει η οργή

κι εφόσον λείπει η μηχανή

από την έκρηξη να κινηθεί,

αυτή θα εκτονωθεί τα πάντα διαλύοντας

και πρώτα-πρώτα εσένα δύστυχε!

ΙΣΜΑΡΟΣ

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ

ΞΕΓΝΟΙΑΣΙΑ

Πολλοί έζησαν όπως ήθελαν

-εγώ όχι –

κανείς όμως δεν πέθανε όπως ήθελε.

Κανείς δεν ήθελε να πεθάνει.

Δεν υπήρξε ουδείς που να μη θάφτηκε στη γης

κι έκτοτε,

ξένοιαστα ρέει επί γης το νάμα της πηγής,

το νόημα της ζωής.

ΙΣΜΑΡΟΣ

IN VIVO

IN VIVO

Πήραμε το δρόμο με τις φτέρες

κατηφορίσαμε στη ρεματιά

να προσκυνήσουμε τον Πάνα.

Κρασί μας κέρασ’ ο Διόνυσος

ο Έρωτας μας έριξε στη γη

και στο λάγνο σου κορμί

παραδόθηκα αμαχητί.

Βούιξ’ η ρεματιά και τ’όνειρο εξύπνησε.

Στην αγκαλιά σου,ζω.

Με τα φιλιά σου πάω στον Παράδεισο

όμως φοβάμαι μήπως ξεχαστώ και δε γυρίσω πίσω.

Μοναδικό το μέλι των χειλιών σου.

Το δέντρο της αγάπης δεν το αφήνουν διψασμένο.

Ο έρως ζει στις ρεματιές

εκεί που μόνο τ’ όνειρο σε πάει.

Σε ζω στα όνειρα

και σου ζητώ τον έρωτα in vivo

αν και γνωρίζω πως

δε θα μου δώσεις εκείνο που ζητάω,

γιατί αλλιώς

δε θα ‘χα λόγο στο όνειρο να ζήσω.

Μη με ρωτάς αν στη ζωή αξίζει περισσότερο,

η ίδια η ζωή ή τ’ όνειρο·

είναι το όνειρο που τη ζωή κινεί.

ΙΣΜΑΡΟΣ

ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΛΕΙΣΤΟΝ

Οινοποιείον, προσωρινά κλειστόν. 

Εσύ που έκανες τα πάντα για τον άνθρωπό σου,

ξοδεύτηκες και ξόδεψες ψυχές 

δίχως την κτήση τους να έχεις. 

Τα όνειρά σου, λάσπη και πέτρα,

έφεραν στο νου μου τα νεκρά σαββατοκύριακα.

Προσωρινά κλειστόν. 

Και πριν μ’ αγγίξει η λύπη για τ’ ανθρώπινα 

αυτό δεν ήταν έρωτας, ήταν λογοτεχνία. 

Από τη θλίψη έφυγα 

να ζήσω της ζωής την ευτυχία 

και απροσκάλεστα με πλάκωσε η θλίψη της παραπειθώς.

Δεν είμ’ αγνώμων 

μα ούτε και ευγνώμων σε κανένα. 

Νεκρά σαββατοκύριακα,

προσωρινά κλειστόν. 

ΙΣΜΑΡΟΣ

ΕΓΚΡΙΤΕΣ ΠΟΡΝΕΣ

ΕΓΚΡΙΤΕΣ ΠΟΡΝΕΣ

Έλα·

τοξικές σου τις σκέψεις να σβηστούν
αυτές που για πεθαμούς μιλούν
λες και γλίτωσε κανείς
και μήν πεθαίνεις κάθε μέρα.
Και τι νόημα έχουν όλ’ αυτά
αφού κάποτε θα συναντήσεις το δρεπάνι
τόση αγωνία,
πώς θα παλέψεις όταν τον δείς.
Απλά θα πεθάνεις·
και μή σκέφτεσαι τον τρόπο
να μη το πεπρωμένο συναντήσεις.
Ζήσε με τη ζωή
και μή ρωτάς
τι είν’ η ζωή, τι είν’ ο θάνατος
αφού ουδέποτε θα μάθεις.
Απλά ζήσε·
σε δρόμους
σε πλατείες
καταγώγια και χαμαιτυπεία
σε φτηνά ή ακριβά ξενοδοχεία
ανάμεσα σε πόρνες, διαβόλους και θεούς
ό,τι θες ζήσε παιδί μου

μόνον έγκριτος δημοσιογράφος και φασίστας ποτέ μη γίνεις
γιατί παιδί μου
κι από το θάνατο πιό θλιβερό ακόμα,
τον οποίο στο κάτω κάτω
δε θα γνωρίσουμε ποτέ
γιατί θα είμαστε νεκροί όταν αυτός θα ‘ρθεί,
η μεγαλύτερη ντροπή παιδί μου,
πόρνη να είσαι του συστήματος.

ΙΣΜΑΡΟΣ

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΜΙΖΕΣ

ΕΝΑ ΚΑΡΑΒΙ ΜΙΖΕΣ 

Ο Χατζηνικοδήμου ο Αλωπεκήθεν

ο Παπαρδάκης ο Κόπρειος

ο Αλιμούσιος Ψευτιάς, οποία ντροπή!

κι αλλοι πολλοί εμίλαγαν των καναλιών

για τα χρυσά κουτάλια των Αιγεσθιδών: 

βασιλικά φιλέματα και μνες χρυσές πολλές μες στους ναούς . 

Ήταν πολλά τα λάφυρα ελέγανε,

ο πλούτος ήταν επενδύσεις εκατό και άλλες τόσες• ψέμματα.

Τ’αντίθετα δεν έπαιξαν

με ψέμματα ενέπαιξαν τους Αχαρνής.

Ρεμάλι Μητσοτάκη και τα ρεμάλια οι φίλοι σου, 

» Μίζες Αδόνειδος και σία «

τον πλούτο της Αθήνας λαδωθήκατε

ότι απόμεινε από τα δήλια και τ’ άδηλα ταμεία 

με απευθείας αναθέσεις:

Ρετσίνα τον επαίτη εκ Ξυπέτης 

σ’ αυτόν τον αναβάτη του τετθρίππου σου Ρεμάλι.

Στον Πόντιο Κρωπίδη.

Κυριακό τον Αθμονέα,

στο Δεξιάδη Φαληρέα όνομα και πράμα

και άλλους αρκετούς.

Χτίστηκαν τριήρεις εκατό, 

μίζες επί τοις εκατό, τριάντα.

Κι απέπλευσαν για Σικελία μ’ ατόφια όνειρα.

Δε γύρισε κανείς.

Άλλοι στα νταμάρια κι άλλοι στο ποτάμι.

Πριν, 

το Ρεμάλι τό ‘σκασε στης Σπάρτης το λιμάνι

ένα καράβι  μίζες φορτωμένο.

ΙΣΜΑΡΟΣ

ΤΑΝΑΓΡΑΙΑ

ΤΑΝΑΓΡΑΙΑ

Άστον αυτόν. Αυτός είναι ο Παρθενών.

Εσύ το πολύ πολύ να είσαι 

μια μικρή ταναγραία στα χωράφια της Θήβας που δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα. 

Όταν μια αξίνα, ένα υνί σκοντάψει πάνω σου,

μπορεί και συ να θυμηθείς τον κοροπλάστη που σε μάλαξε.

Στα ίδια χωράφια βόσκουν σκουλήκια,

πάσχοντες και οιπονόμου.

Είναι τα ίδια που θα συναντήσεις 

στ’ ανήλιαγα υπόγεια του Παρθενώνα τώρα που πας να προσκυνήσεις,

και ποτέ δε θα δεις• μολύνεται το φως όταν πέφτει απάνω τους.

Όμως εσύ να έχεις την εξυπνάδα, 

τουλάχιστον μια χαραμάδα φωτός να λούζει τα υπέροχα μαλλιά σου.

Και βολέψου μ’ αυτό.

Βγες έξω,

σκέψου πώς ξεκίνησες ώ Ταναγραία κόρη

και στάσου υπερήφανη στο δεύτερο σκαλί του Παρθενώνα.

Ε Κ ΓΙΑΝΝΕΛΑΚΗΣ

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σε ζω στα όνειρα

και σου ζητώ τον έρωτα in vivo

αν και γνωρίζω πως

δε θα μου δώσεις εκείνο που ζητάω,

γιατί αλλιώς

δε θα ‘χα λόγο στο όνειρο να ζήσω.

Κανείς δεν έμαθε αν στη ζωή αξίζει περισσότερο,

η ίδια η ζωή ή τ’ όνειρο·

όμως είναι το όνειρο που τη ζωή κινεί.

Ε. Κ. Γιαννελάκης.